محرمانه...
"...وحالا درست شده ام قهرمان کتابی که فقط صفحه آخرش مانده! " چه کسی می خواهد این آخرین صفحه را بخواند و کتاب را تمام کند؟
پنجره باز است،پرده کنار رفته،منتظر وزش بادی هستم تا صفحات کتاب را چند برگی به عقب برگرداند...اما بیرون پنجره برگ درخت ها هم حرکت نمی کنند،آخرین روزهای زمستان باد را هم بازداشت کرده اند!
چشم هایم را می بندم تا خیالم پر شود از باد
ذهنم پر است از دلشوره هایی که هیچ وقت از یادم نمی رود.
***
فصل اول کتاب فکر می کردم خودم نویسنده آن هستم و هر جور بخواهم قهرمان را جلو می برم.
خوشبخت ترین موجود جهان قهرمان کتاب من بود که خودم بودم
بی هیچ دلیلی خوشبخت بودم...شاید فکر می کردم کتاب خوشبختی هایم صفحه آخری ندارد!
به ساعت نگاه می کنم،
دو و سی و هشت دقیقه صبح است و من نخوابیدم
به پنجره نگاه می کنم،هنوز باد آزاد نشده،هیچ کس نمی داند کجاست...
دنیا خوابیده است و هنوز یک نیمه از شب من مانده،تنها مونس این لحظات سختِ این آخرین صفحه،همین شب است و شاید گلهای قالی که از زل زدن های من به خودشان حوصله شان سر رفته است.
***
چشم هایم را می بندم و بو می کنم
عطر آشنایی نیست،تنها از آن سوی دنیا عطری هوس انگیز و شاید هراس انگیز مشامم را می خواند،از هزاران کیلومتر دورتر شاید دو ساعت و اندی فاصله...
فاصله؟...چه کلمه حزن آلودی!
ذهنم می رقصد و خیالم سرش گیج میرود، انگار می خواهد با مخ به رویاهایم بخورد اما همه اش کابوس است و بس!هیچ رویایی در این صفحه آخر نیست.
به ساعت نگاه می کنم
چهار و هفده دقیقه صبح و من بیدار
می ترسم بخوابم و صفحه آخر ورق بخورد،مثل ترس از صدای زنگ در،زنگ تلفن و شاید ترمز ماشینی که از روبرو راهم را می بندد!
***
"صدای در می آید...پشت در یا مرگ است یا رفتگر شهرداری"
نگاهم به قاب پنجره خیره است،قهرمان کتاب زندگی من به آخر خط رسیده؟
نه نوشداروی سهراب مرهم زخمش است و نه جرعه ای از چشمه آب حیات!
به عقب برمی گردم ، چند ده صفحه عقب تر...آنجا که سوار بر اسب مراد چهار نعل رویاهایم را پشت سر می گذاشتم.
من به اسبم هِی می زنم و خیالم به من :
"اگر هنوز زنده ای به خاطر این است که هنوز به آنجا که بایدباشی،نرسیده ای"
29 سال و چند ماه سوار و حالا پیاده امشب به امید پیاده هایی که آن روزها از سواری من پر از لذت شدند...آنها هنوز شانه هایم را از یاد نبرده اند.
***
ساعت پنج و بیست و سه دقیقه صبح است.
قهرمان کتابی هستم که فقط صفحه آخرش مانده.چه کسی صفحه آخر را می خواند؟چه وقت این صفحه آخر خوانده می شود؟
چشم هایم را می بندم و به باد فکر می کنم که هنوز در چهار دیواری زمستان بازداشت است!
ذهنم می رقصد و خیالم به پنجره زل می زند
روزی باد آزاد خواهد شد...
پ.ن۱ :آدم ها برای هم مثل کتاب می مانند٬وقتی به انتها می رسند می روندسراغ دیگری٬یادمان باشد جلوی: دیگران تند تند ورق نخوریم
پ.ن۲ :لبخند بزن بدون انتظار پاسخی از دنیاو بدان که روزی او آنقدر شرمنده می شود که به جای پاسخ به لبخند هایت با تمام سازهایت می رقصد.